Μέχρι την 21η Δεκεμβρίου 1972, που οι
δυο Γερμανίες εδέησε επιτέλους να αποδεχτούν τα τετελεσμένα και να
συμφωνήσουν πως είναι δυο διαφορετικά κράτη και όχι ένα κομμένο
προσωρινά στα δυο, μόνιμα σύνορα ανάμεσα στα δυο γερμανικά κράτη δεν
υπήρχαν.
Διότι η Συμφωνία του Πότσνταμ έλεγε πως
τα σύνορα είναι προσωρινά, πράγμα αυτονόητο άλλωστε, αφού ο τεμαχισμός
δεν έγινε προκειμένου να προκόψει εξ αυτού μια Δυτική και μια Ανατολική
Γερμανία, αλλά για να οριστεί η ρωσική ζώνη κατοχής της ενιαίας
προπολεμικής Γερμανίας. Το κράτος που θα ονομαστεί Ανατολική Γερμανία
δεν είναι παρά η πρώην ζώνη κατοχής της Σοβιετικής Ένωσης. Η συζητήση
για το τι ακριβώς είναι η Ανατολική Γερμανία κλείνει με την αμοιβαία
αναγνώριση των δύο γερμανικών κρατών το 1972. Κι έτσι, την επόμενη
χρονιά, η Ανατολική Γερμανία γίνεται μέλος του ΟΗΕ. Μέχρι τότε, ο ΟΗΕ
μια Γερμανία αναγνώριζε, την «καλή».
Ο χωρισμός της Γερμανίας στα δυο θα έχει
σα συνέπεια το χωρισμό της Πρωσίας στα τέσσερα: ένα κομμάτι θα βρεθεί
στη Δυτική Γερμανία, ένα δεύτερο και μεγαλύτερο, μαζί και η πρωτεύουσα
της Πρωσίας (και της Γερμανίας) Βερολίνο, στην Ανατολική, ένα τρίτο στη
Ρωσία και το τέταρτο και τελευταίο στην Πολωνία Το ρωσικό και το
πολωνικό κομμάτι, μέχρι την ήττα της Γερμανίας το 1945, ανήκαν στην
Ανατολική Πρωσία, μια εκτεταμένη περιοχή ξεκομμένη από τον κύριο
γερμανικό κορμό, από την οποία τη χώριζε η στενή λουρίδα του Ντάντσιχ
(Γκντάνσκ, στα πολωνικά), που ο Χίτλερ την ήθελε οπωσδήποτε, προκειμένου
να ενωθεί η Δυτική με την Ανατολική Πρωσία, που ήταν όντως γερμανική.
Άλλωστε, η μεγάλη και ένδοξη πόλη Καίνιξμπεργκ, πρωτεύουσα της
Ανατολικής Πρωσίας, ήταν η πατρίδα του Καντ, του κατ’ εξοχήν γερμανού
φιλόσοφου.
Η Πρωσία, Δυτική και Ανατολική μαζί, δεν
είναι μόνο γεωγραφική, αλλά κυρίως