To graffiti στο Πολυτεχνείο, ένα χαστούκι
Μικρή συνεισφορά στο μεγάλο ντόρο
Της Όλγας Στέφου
Ποια υποκρισία είναι αυτή που ανέχεται ένα ιστορικό κτίριο να στέκει ντυμένο τις φθορές του, παρατημένο μέσα στα χρόνια, ποια είναι αυτή η υποκρισία που δεν σοκαρίστηκε από τα δακρυγόνα που λεηλατούσαν την ιστορία του κτιρίου μόλις λίγους μήνες πριν, τότε που τα ανοιγμένα κεφάλια των παιδιών δεν ήταν προσβολή, αλλά θίγονται τώρα από την αυθάδεια ίσως της λιγότερο «αναγνωρισμένης» μορφής Τέχνης;
Τα graffiti ξέρουν καλά πώς να σου βγάζουν γλώσσα, πώς να σε λένε γελοίο, ποταπό και τιποτένιο, πώς να σου υπενθυμίζουν όλα τα μαύρα σου βάθη: ότι μπορείς να σκοτώσεις, να σιωπήσεις, να κανιβαλίσεις, να συνηγορήσεις, να μαραζώσεις ή να παραδοθείς. Αλλά δεν μπορείς να ξεχνάς. Γιατί σε κάθε γωνία που στρίβεις, σε κάθε πόρτα που κλείνεις, σε κάθε πλάτη που κολλάς σε τοίχους, υπάρχει κάτι που καραδοκεί: Μια εικόνα. Ούτε παρελθόν, ούτε μέλλον. Παρόν. Αυτό κάνουν, και το κάνουν καλά, βρίσκονται παντού.,
Οι δρόμοι δεν είναι καμβάς, είναι πληγή. Τους περπατάνε κάθε μέρα έξυπνοι, χαζοί, πλούσιοι, φτωχοί, ευτυχισμένοι, μοναχικοί, ερωτευμένοι, μίζεροι, χαιρέκακοι. Άνθρωποι. Άνθρωποι. Στους δρόμους κάποιοι άλλοι κοιμούνται, μένουν μόνιμα ή πεθαίνουν. Πίσω από το Πολυτεχνείο, κυρίως πεθαίνουν. Δεν
Μικρή συνεισφορά στο μεγάλο ντόρο
Της Όλγας Στέφου
Ποια υποκρισία είναι αυτή που ανέχεται ένα ιστορικό κτίριο να στέκει ντυμένο τις φθορές του, παρατημένο μέσα στα χρόνια, ποια είναι αυτή η υποκρισία που δεν σοκαρίστηκε από τα δακρυγόνα που λεηλατούσαν την ιστορία του κτιρίου μόλις λίγους μήνες πριν, τότε που τα ανοιγμένα κεφάλια των παιδιών δεν ήταν προσβολή, αλλά θίγονται τώρα από την αυθάδεια ίσως της λιγότερο «αναγνωρισμένης» μορφής Τέχνης;
Τα graffiti ξέρουν καλά πώς να σου βγάζουν γλώσσα, πώς να σε λένε γελοίο, ποταπό και τιποτένιο, πώς να σου υπενθυμίζουν όλα τα μαύρα σου βάθη: ότι μπορείς να σκοτώσεις, να σιωπήσεις, να κανιβαλίσεις, να συνηγορήσεις, να μαραζώσεις ή να παραδοθείς. Αλλά δεν μπορείς να ξεχνάς. Γιατί σε κάθε γωνία που στρίβεις, σε κάθε πόρτα που κλείνεις, σε κάθε πλάτη που κολλάς σε τοίχους, υπάρχει κάτι που καραδοκεί: Μια εικόνα. Ούτε παρελθόν, ούτε μέλλον. Παρόν. Αυτό κάνουν, και το κάνουν καλά, βρίσκονται παντού.,
Οι δρόμοι δεν είναι καμβάς, είναι πληγή. Τους περπατάνε κάθε μέρα έξυπνοι, χαζοί, πλούσιοι, φτωχοί, ευτυχισμένοι, μοναχικοί, ερωτευμένοι, μίζεροι, χαιρέκακοι. Άνθρωποι. Άνθρωποι. Στους δρόμους κάποιοι άλλοι κοιμούνται, μένουν μόνιμα ή πεθαίνουν. Πίσω από το Πολυτεχνείο, κυρίως πεθαίνουν. Δεν